Voor mij alvast een nieuwe naam, deze Exoterm, waarin twee Noorse en twee Amerikaanse muzikanten aan de slag zijn. De Noren zijn bassist/componist Rune Nergaard en saxofonist Kristoffer Berre Albert, de ene is bekend van zijn rollen in bands als Bushman’s Revenge, Team Hegdal en Montée, de andere is en was actief bij Cortex, Damana, Saka en Starlite Motel. Beiden waren ze student aan de intussen wereldberoemde muziekacademie van Trondheim en beiden zijn ze te horen op talloze opnames van de meest diverse hedendaagse Noorse jazzmuzikanten.

De Amerikanen heten Nels Cline (gitaar) en Jim Black (drums) en hun muzikale verleden situeert zich in heel diverse sferen. Zo is Cline redelijk bekend geworden als gitarist bij Wilco, maar had hij ook een duo met zijn tweelingbroer Alex, runde hij zijn eigen Trio en de zangerloze “Nels Cline Singers”; werkte hij samen met Thurston Moore, the Jah Band, Charlie Haden en Willie Nelson en is hij te horen op meer dan 150 platen van andere muzikanten. Jim Black van zijn kant, maakte deel uit van illustere gezelschappen als AlasNoAxis, Malamute, Pachora en Human Feel en samen met Nels Cline zat hij in BBC, wat staat voor “Berne/Black/Cline” en hier bij ons kwamen we hem tegen op de plaat “New Sound Plaza” met o.a. Kris Defoort en Nicholas Thijs. We hebben hier dus te maken met een gezelschap dat al heel wat sporen verdiend heeft en dat de platenfirma de term “supergroup” uit de kast haalt, is voor één keertje niet overdreven te noemen.

De zes nummers van deze CD -ze klokt af op 34 minuten- kun je omschrijven als een mix van trashy impro met dromerige elektro-soundscapes. De saxofoon durft geweldig scheuren, al kan hij ook rustig kabbelen, de baspartijen zijn krachtig, de gitaren veelal hoekig en vuil. De percussie speelt hier een veel meer dan louter begeleidende rol en het geheel klinkt bepaald disruptief. Dit is allerminst strofe-refreintje-strofe muziek, nee, dit vergt bijzonder veel inspanning van de luisteraar en -ik mocht het zelf meemaken bij mij thuis, waar ze toch wel wat gewend zijn, op sommige mensen werkt deze muziek heel raar in: ze vinden het “herrie” of “niet-muziek” en dat klopt ook ten dele, als je “herrie” ziet als de Nederlandse basisbetekenis van “jazz”. Dit is best moeilijk, al geldt ook hier de aloude stelregel dat herhaling werkt: als je een nummer als “Forest Mist - Night” een aantal keer gehoord hebt, begin je de structuur en de opbouw ervan door te hebben en ontdek je de ware schoonheid, die de hele plaat lang nogal verborgen aanwezig is achter een masker van ongemakkelijkheid. Absoluut af te raden voor beginners, dus, maar, net als bijvoorbeeld Sonic Youth, veel en veel rijker en mooier dan je bij een eerste aanblik of beluistering zou denken.

(Dani Heyvaert)